Eerste weekje ziekenhuis
Door: Jacqueline
Blijf op de hoogte en volg Jacqueline
22 April 2014 | India, Madikeri
Maandag 14 april
Vanmorgen heft Anand mij naar het ziekenhuis gereden en mij voorgesteld aan de kinderarts dr. Naveen Kumar. Hij bracht mij naar de secretaresses en met hen heb ik mijn rooster voor de komende periode gemaakt. Daarna was het wachten op de gyneacologe dr. Rajeshwari Naveen (echtpaar) en dat duurde wel even. Toen ik met haar had kennis gemaakt gingen we gelijk visite lopen over de afdeling en de een- en twee-persoons kamers. Toen we alle patienten hadden gezien gingen we naar de out patient department (polikliniek met onderzoeks/verlosruimte) om patientes te zien die met uiteenlopende gyneacologische vragen/problemen kwamen. Ik heb gezien hoe een spiraaltje wordt geplaatst en een aantal zwangeren kregen een geluidsecho. De OPD is ’s ochtends van 11.30uur tot 14.30uur en ’s avonds van 18.00uur tot 20.00uur. Er zijn twee visiterondes, voor de eerste ronde OPD-patienten en na de laatste ronde OPD-patienten. Operaties vinden meestal ’s ochtends om 8.00uur of ’s middags tussen 16.00uur en 18.00uur plaats. Zo ook vanmiddag. Ik stond gelijk mijn eerste dag met mijn neus bovenop een hysterectomie en een sectio! Gewoon in mijn eigen kloffie, op ICU slippers en met een mutsje en mondmasker. De kinderarts neemt het anesthesiegedeelte waar en de gyneacologe word geassisteerd door een OK-assistent en een omloopverpleegkundige. Het liep allemaal een beetje uit, waardoor ik in het donker, in een onweersbui met halverwege de al donkere straat een stroomstoring op zoek moest naar een tuktuk. Sindsdien neem ik mijn hoofdlampje mee.. De rest was wat ongerust, maar ik ben veilig thuis gekomen en na het eten hebben we met zijn allen in een soort gentlemens club, waar Anand lid is, wat gedronken.
Dinsdag 15 april
Anand heeft gisteren een puppy van de straat geplukt. De uiterst schattige, maar weglopende, vlooienbaal Shanti (betekend vrede). Ik heb haar vanmorgen even bekeken voor ik naar het ziekenhuis ging. Hier werd ik om 8.00uur al verwacht, omdat er een operatie gepland stond. Dit was een uitruiming van een abces en was geen grote ingreep. De OK is naast een kamertje met twee IC-bedden en in hetzelfde gangetje is een kamertje met 4 NICU-bedjes waar de pasgeborenen inkomen. Het is daarom nooit erg om even te moeten wachten (ik moet vaak wachten). De “sisters” zijn erg geinteresseerd voor zover hun Engels reikt. De voertaal in Karnataka en ook in het ziekenhuis is Kannada, welke ik een beetje probeer te leren. Na de operatie was de dokter ineens zoek en ik vond haar terug op hun etage in het ziekenhuis. Zij en haar man wonen daar. Ze zei dat ik wel op ronde kon en dat ik veel moest vragen en leren. Dit overviel mij een beetje, omdat ik nog geen woord Kannada kon. Ik kwam dan ook niet verder dan “how are you?” en “Do you have pain?”. Nadien heb ik weer gewacht tot de dokter aan haar ronde begon en ben ik nogmaals meegelopen langs de patienten. Bij de OPD leerde ik een vriendin van de dokter kennen en zij heeft zinnetjes voor mij in het Kannada vertaald. Ik mocht twee patientes vaginaal toucheren om het verschil tussen een gezonde en niet gezonde baarmoedermond te voelen. Verder kwamen er twee vrouwen voor inseminatie en een voor een abortus (er was iets mis met de vrucht). Vandaag ook veel zwangerschapstesten, waaronder van een islamitisch meisje van 18 die zwanger was, maar pas over een maand zou gaan trouwen. Ik weet niet of dit nog consequenties heeft. Na de lunch werd ik om 18.00uur weer in het ziekenhuis verwacht. Er waren niet zoveel patientes, maar wel veel vertegenwoordigers. Deze kwamen allemaal hun verhaal even doen, maar leken niet zoveel interesse te wekken.
Woensdag 16 april
Vanmorgen hoefde ik pas om 10.00uur in het ziekenhuis te zijn en heb ik van tevoren nog even een wasje gedaan en Shanti 2x gewassen en daarna ingepoederd. Dit vond ze niet zo leuk. Toen ik in het ziekenhuis was heb ik tot 11.30uur gewacht op de dokter en begonnen we aan de visite. Op de OPD heb ik geleerd hoe je de baarmoeder door de buik kunt voelen en zo kunt bepalen hoever de zwangerschap is. Ook liet de dokter haar vriendin en mij uitrekenen wat de uitgerekende datum was voor de verschillende nieuwe zwangeren. Ik ben hier niet zo snel in.. Toen ik naar het huis ging voor de lunch, was er net weer een hoosbui losgebarsten. Ik heb dan ook maar een tuktuk genomen. Toen ik tegenover de oprit/rivier stond te wachten tot het iets droger werd, zag ik Marjeline, Serena, Beatrice en Coline met Shanti in de armen richting het huis lopen. Ze waren even gaan wandelen, maar overvallen door de regen. Mijn was hing nog buiten en nadat ik had geluncht en een middagdutje had gedaan, heb ik het maar weer opnieuw gewassen. De regenbuien zijn nu dagelijkse kost en je kunt merken dat we dichter bij de moessontijd komen. Rond 18.00uur was er weer een sectio, welke heel moeilijk ging. Het was namelijk nogal een groot kind en de moeder had wat problemen aan o.a. de baarmoeder. De dokter zei dat ik het moest filmen en dat was super. Ik moest alleen wel wegspringen toen de baarmoeder geopend werd, omdat er nogal een golf vruchtwater uitstroomde. De baby kwam er goed uit en toen was het tijd voor het hechten. De dokter wil dat ik de volgende keer het onderhuids vet en/of de huid ga hechten. Op de OPD nadien moest ik het aantal weken zwangerschap bij een zwangere bepalen en dit ging haar niet snel genoeg. Ze zij dat ik dit zo moest kunnen zien. De verwachtingen liggen hoog! Toen ik terugkwam bij het huis, was iedereen weg. Ik had een soort van rijstpuddingbroodjes meegekregen van de dokter en die heb ik gegeten met egg masala. Toen ik dat op had kwam Anand mij halen. Ze zaten bij “ de coffeeshop” een koffiebar/restaurant en ik heb daar nog een lekkere cappuchino met hen gedronken. Toen wij terugkwamen bij het huis was er een nieuwe bewoonster voor twee dagen. De Duitse Vanessa . Zij was hier drie maanden geweest en is daarna aan het rondreizen geweest. Nu is ze twee dagen bij ons en gaat ze dan weer via Bangalore naar huis.
Donderdag 17 april
Election day! De landelijke verkiezingen zijn al een tijdje aan de gang en vandaag was het de beurt aan Karnataka om te stemmen. Dit betekende dat er veel dicht is, er minder bussen rijden en dat er vrijwel geen patienten op de OPD kwamen vanmorgen. Het islamitische meisje kwam langs met misselijkheidsklachten en braken en ik mocht haar wel even een infuus prikken. Toen ik aangaf dat ik dat 6 jaar geleden eens op een neparm heb gedaan en nadien nooit weer, zei de dokter dat ik dan deze keer zou kijken en de volgende keer ga prikken (okee dan). Ik heb daarnaast mijn Kannada geoefend op een patiente en haar allerlei vragen gesteld (met spiekbriefje). De gyneacologe is erg religieus en in iedere kamer (zelfs op de anesthesiekar) staan beeldjes, fotolijstjes met beeltenissen of hangen posters van verschillende hindoegoden. Iedere keer dat zij binnenkomt, of de operatie heeft afgerond, raakt ze alles even aan. Ze heeft twee kinderen die niet bij haar en haar man wonen en omdat het rustig was was haar zoontje van 5 vanmiddag op bezoek. Ook hield de rust in dat ik niet meer hoefde te komen vanavond. Ze belt alleen als er spoed tussendoor komt. ’s Middags ben ik met Serena en Beatrice naar het centrum gewandeld en heb ik een sari aangeschaft. Hij ligt bij de kleermaker en de 22e kan ik hem ophalen. Beatrice haar sari was klaar en toen we weer terug waren heeft ze hem gelijk gepast. Ik ben niet meer gebeld door de dokter en lekker in het huis gebleven. Wel heb ik studiemateriaal gevraagd om de tijd te doden als ik weer eens moet wachten. Vandaag is Shanti ook weer eens weggelopen en toen wij naar de stad liepen zagen we haar lopen. We hebben besloten om haar niet weer terug te brengen, omdat ze niet eens naar ons toekwam. Toen ze eindelijk kwam hebben we haar halsband afgedaan en speerde ze weg. De buren zijn alleen heel behulpzaam geweest en hebben haar wel weer teruggebracht. Ze zit dus weer in haar schuurtje.
Vrijdag 18 april
Serena, Coline, Beatrice en Marjeline zijn naar Hassan vertrokken om tempels te bekijken. Zij waren vandaag allemaal vrij i.v.m. goede vrijdag. Ik en Fien bleven achter. Fien, omdat ze een Reiki-dagje had en ik omdat voor vandaag de keizersnede van een drieling op het programma stond. Nadat ik bij Anand en Richa foto’s heb geupload ben ik weer naar het ziekenhuis gewandeld. Op deOPD moest ik anamneses afnemen bij de patienten. Bij sommige ging dit aardig, maar er was een dame die helemaal geen Engels sprak. Die heb ik maar overgeslagen. Ook vroeg de dokter niet na wat mijn bevindingen waren en zag ik er daarom niet zoveel nut in. Tijdens de lunch wandelde Shanti los om het huis heen en bleef mooi op het terrein. Zullen we dan echt vooruitgang boeken? Toen ik weer in het ziekenhuis was, waren er een paar dingen die mij opvielen. Zo waren alle bedjes op de NICU vol, stond er in het dossier van de patient die geopereerd werd dat zij maar een baby had en kwam er een andere patiente op tafel. Toen de baby goed en wel geboren was en ik geholpen had de patiente naar de ICU te brengen dacht ik dat de drieling daarna misschien aan de beurt zou zijn, maar de lichten gingen uit en iedereen ging naar huis. Toen ik op de OPD de dokter had teruggevonden vertelde zij mij dat het waarschijnlijk morgen zou gebeuren. Toen ben ik maar naar huis gegaan om lekker chicken! Masala te eten. Zij het wel met veel botjes en levertjes.
Zaterdag 19 april
Om 8.00uur was ik op de ICU om te starten met de controles van (alle!) patienten en te kijken hoe ze de basiszorg en het bedden opmaken doen. Maria, die ik al eerder had ontmoet en die goed Engels spreekt wist echter van niets. Omdat ik het wel prima vond om bij haar te blijven heb ik de ICU-patiente die gisteren haar baby heeft gekregen gemonitord. 2x controles (ieder uur) en haar wond en vaginaal bloedverlies in de gaten gehouden. Ook heb ik meegekeken bij het voeden. Verder heb ik voor mijzelf genoteerd wat ik zelf allemaal zou willen weten en heb ik gerapporteerd in het dossier. Dit gebeurt gelukkig wel allemaal in het Engels, maar is alsnog moeilijk te lezen omdat ze allemaal een erg slecht handschrift hebben. De patiente werd niet gewassen, wat een van de gebreken is die de dokter ook al aan heeft gegeven. Toen de patiente over mocht naar de afdeling ben ik met haar meegegaan en heb daaropvolgend de visite en de OPD meegedraaid. Daarna had ik best zin in lunch, maar was er weer een keizersnede en weer niet van de drieling. Ik heb gekeken hoe de baby wordt opgevangen en schoongemaakt e.d. Toen had ik een pauze van 1 uur (waarvan ik 30minuten kwijt ben aan lopen) om te lunchen en om 17.00uur moest ik terug zijn in het ziekenhuis. Samen met de dokter, een sister en een chauffeur ging ik naar de Tibetaanse nederzetting (waar ik vorige week de boeddhistische tempels heb gezien) omdat de dokter hier wekelijks de gyneacologische en zwangeren consulten doet. De rest van de tijd word de poli en afdeling gerund door de daar werkzame sisters. Op de heenweg kregen ik een maiskolf die in eerste instantie lekker zoutig smaakte, maar erg kruidig bleek te zijn. Het kostte mij wat moeite om hem op te eten, met loopneus en al. Dit vonden ze natuurlijk erg grappig. Op de terugweg gingen we via de Rajeshrajeshwaritempel, waar de dokter iedere zaterdag en maandag heen gaat en werd ik nadien (rond 22.30uur) afgezet voor de deur.
Zondag 20 april
Vandaag was wasdag voor bijna iedereen, zelfs Shanti moest er weer aan geloven. De rest van de dag heb ik heerlijk geluierd, gezond, gelezen en geslapen. Het zonnen heeft wel geresulteerd in een verbrande huid. ’s Avonds zijn we uit eten geweest bij de “coffeeshop” (officieel de raintree), waar je heerlijk kunt eten en goede koffie kunt drinken.
Vanmorgen heft Anand mij naar het ziekenhuis gereden en mij voorgesteld aan de kinderarts dr. Naveen Kumar. Hij bracht mij naar de secretaresses en met hen heb ik mijn rooster voor de komende periode gemaakt. Daarna was het wachten op de gyneacologe dr. Rajeshwari Naveen (echtpaar) en dat duurde wel even. Toen ik met haar had kennis gemaakt gingen we gelijk visite lopen over de afdeling en de een- en twee-persoons kamers. Toen we alle patienten hadden gezien gingen we naar de out patient department (polikliniek met onderzoeks/verlosruimte) om patientes te zien die met uiteenlopende gyneacologische vragen/problemen kwamen. Ik heb gezien hoe een spiraaltje wordt geplaatst en een aantal zwangeren kregen een geluidsecho. De OPD is ’s ochtends van 11.30uur tot 14.30uur en ’s avonds van 18.00uur tot 20.00uur. Er zijn twee visiterondes, voor de eerste ronde OPD-patienten en na de laatste ronde OPD-patienten. Operaties vinden meestal ’s ochtends om 8.00uur of ’s middags tussen 16.00uur en 18.00uur plaats. Zo ook vanmiddag. Ik stond gelijk mijn eerste dag met mijn neus bovenop een hysterectomie en een sectio! Gewoon in mijn eigen kloffie, op ICU slippers en met een mutsje en mondmasker. De kinderarts neemt het anesthesiegedeelte waar en de gyneacologe word geassisteerd door een OK-assistent en een omloopverpleegkundige. Het liep allemaal een beetje uit, waardoor ik in het donker, in een onweersbui met halverwege de al donkere straat een stroomstoring op zoek moest naar een tuktuk. Sindsdien neem ik mijn hoofdlampje mee.. De rest was wat ongerust, maar ik ben veilig thuis gekomen en na het eten hebben we met zijn allen in een soort gentlemens club, waar Anand lid is, wat gedronken.
Dinsdag 15 april
Anand heeft gisteren een puppy van de straat geplukt. De uiterst schattige, maar weglopende, vlooienbaal Shanti (betekend vrede). Ik heb haar vanmorgen even bekeken voor ik naar het ziekenhuis ging. Hier werd ik om 8.00uur al verwacht, omdat er een operatie gepland stond. Dit was een uitruiming van een abces en was geen grote ingreep. De OK is naast een kamertje met twee IC-bedden en in hetzelfde gangetje is een kamertje met 4 NICU-bedjes waar de pasgeborenen inkomen. Het is daarom nooit erg om even te moeten wachten (ik moet vaak wachten). De “sisters” zijn erg geinteresseerd voor zover hun Engels reikt. De voertaal in Karnataka en ook in het ziekenhuis is Kannada, welke ik een beetje probeer te leren. Na de operatie was de dokter ineens zoek en ik vond haar terug op hun etage in het ziekenhuis. Zij en haar man wonen daar. Ze zei dat ik wel op ronde kon en dat ik veel moest vragen en leren. Dit overviel mij een beetje, omdat ik nog geen woord Kannada kon. Ik kwam dan ook niet verder dan “how are you?” en “Do you have pain?”. Nadien heb ik weer gewacht tot de dokter aan haar ronde begon en ben ik nogmaals meegelopen langs de patienten. Bij de OPD leerde ik een vriendin van de dokter kennen en zij heeft zinnetjes voor mij in het Kannada vertaald. Ik mocht twee patientes vaginaal toucheren om het verschil tussen een gezonde en niet gezonde baarmoedermond te voelen. Verder kwamen er twee vrouwen voor inseminatie en een voor een abortus (er was iets mis met de vrucht). Vandaag ook veel zwangerschapstesten, waaronder van een islamitisch meisje van 18 die zwanger was, maar pas over een maand zou gaan trouwen. Ik weet niet of dit nog consequenties heeft. Na de lunch werd ik om 18.00uur weer in het ziekenhuis verwacht. Er waren niet zoveel patientes, maar wel veel vertegenwoordigers. Deze kwamen allemaal hun verhaal even doen, maar leken niet zoveel interesse te wekken.
Woensdag 16 april
Vanmorgen hoefde ik pas om 10.00uur in het ziekenhuis te zijn en heb ik van tevoren nog even een wasje gedaan en Shanti 2x gewassen en daarna ingepoederd. Dit vond ze niet zo leuk. Toen ik in het ziekenhuis was heb ik tot 11.30uur gewacht op de dokter en begonnen we aan de visite. Op de OPD heb ik geleerd hoe je de baarmoeder door de buik kunt voelen en zo kunt bepalen hoever de zwangerschap is. Ook liet de dokter haar vriendin en mij uitrekenen wat de uitgerekende datum was voor de verschillende nieuwe zwangeren. Ik ben hier niet zo snel in.. Toen ik naar het huis ging voor de lunch, was er net weer een hoosbui losgebarsten. Ik heb dan ook maar een tuktuk genomen. Toen ik tegenover de oprit/rivier stond te wachten tot het iets droger werd, zag ik Marjeline, Serena, Beatrice en Coline met Shanti in de armen richting het huis lopen. Ze waren even gaan wandelen, maar overvallen door de regen. Mijn was hing nog buiten en nadat ik had geluncht en een middagdutje had gedaan, heb ik het maar weer opnieuw gewassen. De regenbuien zijn nu dagelijkse kost en je kunt merken dat we dichter bij de moessontijd komen. Rond 18.00uur was er weer een sectio, welke heel moeilijk ging. Het was namelijk nogal een groot kind en de moeder had wat problemen aan o.a. de baarmoeder. De dokter zei dat ik het moest filmen en dat was super. Ik moest alleen wel wegspringen toen de baarmoeder geopend werd, omdat er nogal een golf vruchtwater uitstroomde. De baby kwam er goed uit en toen was het tijd voor het hechten. De dokter wil dat ik de volgende keer het onderhuids vet en/of de huid ga hechten. Op de OPD nadien moest ik het aantal weken zwangerschap bij een zwangere bepalen en dit ging haar niet snel genoeg. Ze zij dat ik dit zo moest kunnen zien. De verwachtingen liggen hoog! Toen ik terugkwam bij het huis, was iedereen weg. Ik had een soort van rijstpuddingbroodjes meegekregen van de dokter en die heb ik gegeten met egg masala. Toen ik dat op had kwam Anand mij halen. Ze zaten bij “ de coffeeshop” een koffiebar/restaurant en ik heb daar nog een lekkere cappuchino met hen gedronken. Toen wij terugkwamen bij het huis was er een nieuwe bewoonster voor twee dagen. De Duitse Vanessa . Zij was hier drie maanden geweest en is daarna aan het rondreizen geweest. Nu is ze twee dagen bij ons en gaat ze dan weer via Bangalore naar huis.
Donderdag 17 april
Election day! De landelijke verkiezingen zijn al een tijdje aan de gang en vandaag was het de beurt aan Karnataka om te stemmen. Dit betekende dat er veel dicht is, er minder bussen rijden en dat er vrijwel geen patienten op de OPD kwamen vanmorgen. Het islamitische meisje kwam langs met misselijkheidsklachten en braken en ik mocht haar wel even een infuus prikken. Toen ik aangaf dat ik dat 6 jaar geleden eens op een neparm heb gedaan en nadien nooit weer, zei de dokter dat ik dan deze keer zou kijken en de volgende keer ga prikken (okee dan). Ik heb daarnaast mijn Kannada geoefend op een patiente en haar allerlei vragen gesteld (met spiekbriefje). De gyneacologe is erg religieus en in iedere kamer (zelfs op de anesthesiekar) staan beeldjes, fotolijstjes met beeltenissen of hangen posters van verschillende hindoegoden. Iedere keer dat zij binnenkomt, of de operatie heeft afgerond, raakt ze alles even aan. Ze heeft twee kinderen die niet bij haar en haar man wonen en omdat het rustig was was haar zoontje van 5 vanmiddag op bezoek. Ook hield de rust in dat ik niet meer hoefde te komen vanavond. Ze belt alleen als er spoed tussendoor komt. ’s Middags ben ik met Serena en Beatrice naar het centrum gewandeld en heb ik een sari aangeschaft. Hij ligt bij de kleermaker en de 22e kan ik hem ophalen. Beatrice haar sari was klaar en toen we weer terug waren heeft ze hem gelijk gepast. Ik ben niet meer gebeld door de dokter en lekker in het huis gebleven. Wel heb ik studiemateriaal gevraagd om de tijd te doden als ik weer eens moet wachten. Vandaag is Shanti ook weer eens weggelopen en toen wij naar de stad liepen zagen we haar lopen. We hebben besloten om haar niet weer terug te brengen, omdat ze niet eens naar ons toekwam. Toen ze eindelijk kwam hebben we haar halsband afgedaan en speerde ze weg. De buren zijn alleen heel behulpzaam geweest en hebben haar wel weer teruggebracht. Ze zit dus weer in haar schuurtje.
Vrijdag 18 april
Serena, Coline, Beatrice en Marjeline zijn naar Hassan vertrokken om tempels te bekijken. Zij waren vandaag allemaal vrij i.v.m. goede vrijdag. Ik en Fien bleven achter. Fien, omdat ze een Reiki-dagje had en ik omdat voor vandaag de keizersnede van een drieling op het programma stond. Nadat ik bij Anand en Richa foto’s heb geupload ben ik weer naar het ziekenhuis gewandeld. Op deOPD moest ik anamneses afnemen bij de patienten. Bij sommige ging dit aardig, maar er was een dame die helemaal geen Engels sprak. Die heb ik maar overgeslagen. Ook vroeg de dokter niet na wat mijn bevindingen waren en zag ik er daarom niet zoveel nut in. Tijdens de lunch wandelde Shanti los om het huis heen en bleef mooi op het terrein. Zullen we dan echt vooruitgang boeken? Toen ik weer in het ziekenhuis was, waren er een paar dingen die mij opvielen. Zo waren alle bedjes op de NICU vol, stond er in het dossier van de patient die geopereerd werd dat zij maar een baby had en kwam er een andere patiente op tafel. Toen de baby goed en wel geboren was en ik geholpen had de patiente naar de ICU te brengen dacht ik dat de drieling daarna misschien aan de beurt zou zijn, maar de lichten gingen uit en iedereen ging naar huis. Toen ik op de OPD de dokter had teruggevonden vertelde zij mij dat het waarschijnlijk morgen zou gebeuren. Toen ben ik maar naar huis gegaan om lekker chicken! Masala te eten. Zij het wel met veel botjes en levertjes.
Zaterdag 19 april
Om 8.00uur was ik op de ICU om te starten met de controles van (alle!) patienten en te kijken hoe ze de basiszorg en het bedden opmaken doen. Maria, die ik al eerder had ontmoet en die goed Engels spreekt wist echter van niets. Omdat ik het wel prima vond om bij haar te blijven heb ik de ICU-patiente die gisteren haar baby heeft gekregen gemonitord. 2x controles (ieder uur) en haar wond en vaginaal bloedverlies in de gaten gehouden. Ook heb ik meegekeken bij het voeden. Verder heb ik voor mijzelf genoteerd wat ik zelf allemaal zou willen weten en heb ik gerapporteerd in het dossier. Dit gebeurt gelukkig wel allemaal in het Engels, maar is alsnog moeilijk te lezen omdat ze allemaal een erg slecht handschrift hebben. De patiente werd niet gewassen, wat een van de gebreken is die de dokter ook al aan heeft gegeven. Toen de patiente over mocht naar de afdeling ben ik met haar meegegaan en heb daaropvolgend de visite en de OPD meegedraaid. Daarna had ik best zin in lunch, maar was er weer een keizersnede en weer niet van de drieling. Ik heb gekeken hoe de baby wordt opgevangen en schoongemaakt e.d. Toen had ik een pauze van 1 uur (waarvan ik 30minuten kwijt ben aan lopen) om te lunchen en om 17.00uur moest ik terug zijn in het ziekenhuis. Samen met de dokter, een sister en een chauffeur ging ik naar de Tibetaanse nederzetting (waar ik vorige week de boeddhistische tempels heb gezien) omdat de dokter hier wekelijks de gyneacologische en zwangeren consulten doet. De rest van de tijd word de poli en afdeling gerund door de daar werkzame sisters. Op de heenweg kregen ik een maiskolf die in eerste instantie lekker zoutig smaakte, maar erg kruidig bleek te zijn. Het kostte mij wat moeite om hem op te eten, met loopneus en al. Dit vonden ze natuurlijk erg grappig. Op de terugweg gingen we via de Rajeshrajeshwaritempel, waar de dokter iedere zaterdag en maandag heen gaat en werd ik nadien (rond 22.30uur) afgezet voor de deur.
Zondag 20 april
Vandaag was wasdag voor bijna iedereen, zelfs Shanti moest er weer aan geloven. De rest van de dag heb ik heerlijk geluierd, gezond, gelezen en geslapen. Het zonnen heeft wel geresulteerd in een verbrande huid. ’s Avonds zijn we uit eten geweest bij de “coffeeshop” (officieel de raintree), waar je heerlijk kunt eten en goede koffie kunt drinken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
