Baby's, baby's en nog eens baby's

Maandag 21 april
Vanmorgen mocht ik om 9.00uur beginnen op de general ward. Daar viel ik net in een voorbereiding voor een sectio en kon ik mooi meekijken hoe de patiente gecatheteriseerd werd. Dit is vrijwel hetzelfde als in Nederland, maar enkel volkomen onsteriel (klein detail..) Dat en de manier waarop zij een catheter afkoppelen als een patiente wil wandelen (dopje word van onder het bed gehaald en in de catheter gestopt en het koppelstukje van de zak word in een gat in het bed gestopt) heeft mij het idee gegeven hier een projectje op te starten. Zo draag ik ook nog iets nuttigs bij. Met de patiente zijn we naar de OK gewandeld en de operatie verliep goed. Het was wel een grote baby en ze kwam ter wereld met de navelstreng om haar nek (die snel verwijderd kon worden) en had in het vruchtwater gepoept. Ik heb bij de patiente mijn eerste infuusnaald geprikt! Dat was erg leuk. En na het hechten heb ik weer geholpen de patiente naar de ICU te brengen. Na de operatie ben ik teruggegaan naar de afdeling en heb de visite meegelopen. Daarna weer OPD, wat moeilijk te volgen blijft. Na de lunch kwamen de andere meiden terug en die bleken lekker gezwommen te hebben, wat mij lichtelijk jaloers maakte. Na een telefoontje van Anand met de dokter hoefde ik ’s avonds niet terug te komen en kon ik gelukkig wel mee naar de trouwerij waarvoor wij waren uitgenodigd. Helaas waren de sari’s van Coline, Serena en mij nog niet klaar en was Beatrice de enige in sari. De pret was er niet minder om en het was erg leuk om mij zo welkom te voelen. Daarna zouden we met twee auto’s een eindje rijden om de zonsondergang te zien met mannen waarvan wij dachten dat het vrienden van Anand waren. Hij kende ze echter ook niet zo goed en toen wij na zonsondergang na een eind rijden in een bos stonden en een stuk moesten wandelen waren wij daar niet zo blij mee. Uiteindelijk besloten we toch mee te gaan en bleek het een heel mooi stukje te zijn waar je normaal een prachtig uitzicht hebt. Nu was het alleen schemerig en mistig, dus dat was een beetje jammer. Toen we weer terug liepen naar de auto zagen we allemaal vuurvliegjes. Tegen 20.00uur waren wij terug bij het huis en konden we Solomon en de nieuwe (Nederlandse) gaste Sjouke verwelkomen.

Dinsdag 22 april
Vandaag heb ik de hele dag van 8.00uur tot 16.00uur op de general ward meegelopen en gekeken wat de sisters daar doen. Dat is niet zo heel veel voor mijn gevoel. Er is 1 sister voor max. 15 patienten met een sister die op beide etages helpt. Ik heb geprobeerd een dagschema te ontwaren, maar die lijkt niet zo strak als ik gewend ben. De patientes hebben bijna allemaal een familielid bij zich die het eten verzorgt en die hen waar nodig helpt met wassen en kleden. De verpleegkundige meet de vitale functies, maakt de bedden op, doet wondcontroles, brengt baby’s naar de NICU voor het badderen (doet de moeder niet zelf), houd de infusen en I.V.-medicatie in de gaten en ziet toe dat de orale medicatie word ingenomen. Ik heb vandaag de visites van beide artsen meegelopen. Er was een meisje van 2,5jaar oud die al begon te huilen zodra dr. Naveen ook maar de kamer binnenkwam, omdat ze wist dat hij haar moest beluisteren en bevoelen. Ook was er een uiterst schattig jongetje van 5jaar met het down syndroom. In de middag heb ik therapeutisch gaasjes gevouwen. Die knippen en vouwen ze zelf (de gaasjes om wonden schoon te maken en de grote gazen om de wonden mee af te dekken). Dan gaan ze in een metalen vaatje met gaatjes en deze gaat in de zogenaamde autoclave en dan worden de gazen gestoomd tot ze steriel zijn. Dit was wel even goed voor mijn bewustwording.
Na een uurtje internetcafe ging ik langs de kleermaker om mijn sari op te halen, maar deze was dicht. Bij de supermarkt kreeg ik in plaats van 6 rupees wisselgeld, twee snoepjes. Wat mij helemaal blij maakte. Eenmaal terug bij het huis heb ik met Sjouke gegeten en hebben we nadien een spelletje geleerd van Solomon. Wij waren hier alleen niet heel goed in.

Woensdag 23 april
Sjouke heeft haar orientatieweek en ik en Fien hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om vanmorgen mee te doen met de yoga. Dat was best intensief merkte ik toen ik later op mijn benen stond te trillen. Goed 9.00uur was ik in het ziekenhuis en daar heb ik gezien hoe een baby werd gebadderd en nadien beide visites weer meegelopen. Debaby’s hebben nog geen naam en de sisters vertelden dat hindoebaby’s hun naam pas na drie maanden krijgen. Omdat er op de ward niet zoveel te doen was ben ik weer naar de OPD gegaan om daar met de sisters mee te kijken. Ik had hier echter het gevoel in de weg te lopen en toen de vriendin van de dokter (Naina) weer langskwam heb ik de rest van de tijd bij hen gezeten. Ze waren erg geinteresseerd in mijn foto’s, paps tulpen en hoe de familie toch in elkaar zit vonden ze ook wel heel bijzonder. Ook heb ik mijn idee voor het project met de dokter besproken en dit vond ze een goed plan. De lunch bestond uit chicken masala en twee stukjes chicken fry (aicha kookt niet altijd heel veel), maar was lekker. Nadien even een dutje gedaan en weer naar het ziekenhuis. Via de kleermaker, maar ik had weer geen geluk. Tijdens het wachten in het ziekenhuis heb ik mij verdiept in meerlingen en toen wij drie patienten hadden gezien mocht ik weer terug naar het huis.

Donderdag 24 april
Vanmorgen ben ik om 8.00uur begonnen op de second floor ward, waar alleen special (1-persoons) en semi-special (2-persoons) rooms zijn. Er lagen maar 5 patientes, waarvan 4 met baby. Na het meten van de vitale functies en de wondverzorging hebben we 3 baby’s gebadderd. Dit was erg leuk om te zien. Na het badderen werden ze aangekleed en ingebakend. Waarom dit inbakenen gebeurt, werd mij niet helemaal duidelijk. Ik heb beide visites weer meegelopen (alle baby’s werden weer ontbakend..) en tussendoor kwam er nog een kindje om te vernevelen. Er werd een apparaat, inclusief masker, uit de kast gehaald, gevuld, gebruikt en weer net zo teruggezet. Zonder afspoelen o.i.d. Na de visite ben ik weer op de OPD geweest, waar ik een uitgebreide anamnese heb afgenomen en mij nadien heb verdiept in de theorie. De dokter vertelde mij dat de sisters hun werk niet waarderen en dat ze wil dat ik hen ga vertellen hoe leuk en belangrijk het is om verpleegkundige te zijn. Dit lijkt mij nog een hele opgave, maar ik ga een poging wagen. Ik hoefde na de lunch niet terug te komen en heb die tijd benut door een wasje te doen en wat te lezen. Ook kwam het buurjongetje langs en daar kon ik niet zo goed vanaf komen. Shanti heeft vriendjes gemaakt met de puppy van de buren en lekker gestoeid, waarna ze goed moe was. Toen Fien en Sjouke weer terug waren hebben we samen pannenkoeken gegeten (de andere meiden zitten in Kerala) en ben ik op tijd op bed gegaan voor de drieling morgen!

Vrijdag 25 april
Toen ik om 7.00uur op de ICU kwam hoorde ik geluiden uit de OK komen en toen ik om het hoekje gluurde zag ik een placenta in een bakje liggen. Even was ik bang dat ik te laat was, maar gelukkig was dit niet het geval. Er was een spoed sectio tussendoor gekomen, omdat ze zwangere koorts had. Om 9.00uur kwam de zwangere met haar drieling binnenschuifelen. Even later gevolgd door heel veel sisters, twee anesthesisten, de kinderarts (ik kwam er na de operatie achter dat de anesthesist en de kinderarts op elkaar lijken en niet dezelfde persoon zijn..) en de gyneacologe. De operatie kon van start gaan en ik heb het gefilmd! Voor de liefhebbers. Toen de baby’s eruit waren heb ik een beetje tussen de moeder en baby’s heen en weer gerend om alles een beetje mee te krijgen. Alles verliep heel goed en de baby’s lagen al snel lekker met zijn drieen in een bedje op de NICU. Toen de moeder net op de ICU lag, kwam er alweer een zwangere binnen. Die ging ook voor sectio. Deze verliep ook goed en om ruimte te maken op de ICU moest de eerste patiente alweer naar de afdeling toe. Toen ik haar daarheen had gebracht ging ik terug naar de ICU om de beide patientes ieder halfuur te monitoren. Ik heb weer een infuusje geprikt (dit keer helemaal zelf..) en gezien hoe alle baby’s voor het eerst aan de borst gelegd werden (je zal er maar drie hebben!) In de middag kwam er een filmploeg van het lokale nieuws langs om het heuglijke feit vast te leggen en ik probeerde zoveel mogelijk uit beeld te blijven. Dat lukte niet zo goed, omdat ik van de dokter naast haar moest staan terwijl zij een interview gaf. Ik zei dat ik dat niet zo nodig hoefde, maar werd letterlijk voor de camera geduwd door de sisters. Nadien ben ik via het internetcafe, de supermarkt, groentenman en kleermaker (mijn sari was eindelijk klaar!) naar het huis gewandeld. Eenmaal bij het huis heb ik gelijk mijn sari geprobeerd en dat was nog best een uitdaging. Ook heb ik gekeken of er eigenlijk wel tv is in het huis en dat was niet het geval. Gelukkig zou de dokter het nieuws voor mij opnemen. Aicha en haar dochter kwamen vanavond bij ons slapen, omdat Solomon en Anand allebij in Bangalore zijn voor het weekend.